Kraamverzorging
Wat is namelijk de kraamzorg? Het is onderdeel van de basisverzekering en we betalen er dus allemaal verplicht aan mee. Het kabinet trok onlangs nog 34 miljoen extra uit voor deze faciliteit. En wat doet een kraamverzorgster? Ze doet het huishouden en ze verzorgt moeder en baby. Ze maakt beschuit met muisjes voor de kraamvisite en waarschuwt het bezoek als moeder en kind moeten rusten. Ze doet de afwas en maakt de keuken aan kant. Ze verschoont de luier, wacht de oudere broertjes en zusjes van de pasgeborene op en geeft ze een glaasje limonade. Moeder krijgt thee of vruchtensap en zo nodig kompressen voor de borst en andere gevoelige plekken. De kraamverzorgster controleert of moeder en kind geen verhoging hebben. En, last but not least, ze jaagt de jonge vader het huis uit: liever naar het werk dan deze onbekende bazige vrouw in huis tegenkomen. Wat is hij blij dat het verlof voor de vader maar twee dagen duurt!
De kraamverzorgster stamt dan ook uit de tijd van de traditionele rolverdeling. Moeder baart en ligt daarna als een dweil in bed. Vader drinkt zich lam, geeft de baby aan bij de burgerlijke stand, doet de geboortekaartjes op de bus en mag op dag drie weer naar kantoor.
De kraamverzorgster was ooit nodig omdat in een nog niet zo ver verleden het huishouden en de zorg voor de kinderen op de vrouw neer kwamen, en die was even uitgeschakeld door de bevalling. Terecht wil Groen Links dat we anno 2008 in Nederland erkennen dat mannen geen twee linkerhanden hebben en dat het ouderwets, ja zelfs seksistisch, is om te veronderstellen dat hij de zorg voor huishouden en pasgeborene niet op zich zou kunnen nemen in de week na de bevalling.
Natuurlijk, er kan iets mis zijn met moeder of baby: die zijn rond de bevalling kwetsbaar – dat pleit ervoor de thuisbevalling in te ruilen voor de in alle ontwikkelde landen gebruikelijke ziekenhuisbevalling.
Problemen in de zorg juist een zegen
Een man die de eerste dagen na de bevalling wordt buitengesloten, krijgt een duidelijke boodschap: jij man kan dat niet zo goed, loop ons vrouwen alsjeblieft niet voor de voeten. Het afschaffen van de kraamzorg is dan ook de beste dienst die we de emancipatie kunnen bewijzen, en het tekort in die sector, waarover juist de linkse partijen in de Kamer moord en brand schreeuwen, is dan ook geen ramp maar een zegen. Want dit is het moment om het geld dat naar de kraamzorg gaat in te zetten voor het vaderschapsverlof. Dan hoeven de werkgevers, die begrijpelijkerwijs pruttelen, ook geen veer te laten. Wat willen we nog meer: budgettair neutraal, goed voor de emancipatie, de rolverdeling en de arbeidsmarktparticipatie van de vrouw, en de kraamverzorgsters die we over hebben zijn direct in te zetten in de Thuiszorg met zijn tekorten, in de bejaardenzorg en in verpleeghuizen en ziekenhuizen.
Grijp die kans
We worden in Nederland doodgegooid met verhalen over het onderhandelen aan de keukentafel. Maar is er dan eens een kans om de man aan te sporen mee te doen met zorgen, dan schakelen we een betaalde hulp in zodra de vrouw even uitgeschakeld is. Alles wat de kraamverzorgster kan, kan een leek ook, desnoods na een minicursus babyhygiëne.
Je zou verwachten dat links deze emancipatoire kans grijpt, maar het tegendeel is waar. De SP liep voorop met het uiten van verontwaardiging over het tekort aan medewerkers (m/v) in de kraamzorg: fijn weer iets om het kabinet op aan te vallen en ook van de kant van de PvdA, in de persoon van mevrouw Arib, hoor ik alleen maar conservatieve geluiden.
Politiek, denk na en wees consequent. Werkgevers, verklaar je bereid de nieuwe vader onbetaald verlof te geven en pleit voor het gebruik van de kraamgelden.
Te citeren als
Henriëtte Prast, “Vaderschapsverlof kan gratis”,
Me Judice,
27 juni 2008.
Copyright
De titel en eerste zinnen van dit artikel mogen zonder toestemming worden overgenomen met de bronvermelding Me Judice en, indien online, een link naar het artikel. Volledige overname is slechts beperkt toegestaan. Voor meer informatie, zie onze copyright richtlijnen.
Afbeelding
Afbeelding ‘Protective dad.’ van Alex de Haas (CC BY-NC 2.0)